1. అచట తోబీతు ప్రతిదినము తన కుమారుడు రాగీసునకు పోయి తిరిగివచ్చుటకు పట్టు రోజును లెక్కపెట్టుకొనుచుండెను. తాను అంచనావేసిన రోజులు గతించిననూ తోబియా తిరిగిరాడయ్యెను.
2-3. కనుక అతడు "కుమారునికి అక్కడేమి ఆలస్యము జరిగినదో! ఒకవేళ గబాయేలు చనిపోయినందున అచట సొమ్ము ఇచ్చువారెవరు లేరేమో!” అని అనుకొనుచు విచారింపసాగెను.
4. అతని భార్య అన్నా “నా కుమారుడు గతించెను. వాడిక నాకంటబడడు” అనుచు పెద్దగా ఏడ్వదొడగెను.
5. ఆమె ఇంకను “నాయనా! నీవు నా కంటికి దీపమువు, నేను నిన్నెందుకు వెళ్ళిపోనిచ్చితిని? అని అంగలార్చెను.
6. తోబీతు “అన్నా! నీవిట్లు విచారింపకుము. మన బిడ్డకు ఏ అపాయము కలిగియుండదు. అచటేదియో జరుగుట వలననే వారు జాగుచేసియుందురు. తోబియాతో పోయిన నేస్తుడు నమ్మదగినవాడు, మనకు అయినవాడుకూడ. నీవు దిగులుపడవలదు. మన కుమారుడు శీఘ్రమే తిరిగివచ్చును” అని భార్యను ఓదార్చేను.
7. కాని ఆమె “నీవిక మాటలుచెప్పవద్దు. నన్ను ఒంటరిగ వదలి వేయుము. నీవు నన్ను మోసగింపకుము. నా బిడ్డడు నిక్కముగా చనిపోయెను” అని పలికెను. ప్రతిదినము ఆమె తటాలున ఇంటిలో నుండి వెలుపలికి బోయి తన కుమారుడు పోయిన త్రోవ వెంట ప్రొద్దువాలు వరకు పారజూచెడిది. ఎవరైన తనను ఓదార్పబోయినను, వారి మాట వినెడిదికాదు. ఇంటికొచ్చిన తరువాత కన్ను వాల్చకుండ రేయంత కుమారుని కొరకు పలవరించెడిది. రగూవేలు తన కూతురు సారా వివాహ సందర్భమున జరుప నిశ్చయించిన పదునాలుగు దినముల ఉత్సవము ముగిసెను. తోబియా మామచెంతకు వచ్చి “నన్ను వెళ్ళిపోనిమ్ము. మా తల్లిదండ్రులు నన్ను కంటితో చూచు ఆశను వదలుకొనియుందురు. కనుక నన్నిక మా యింటికి వెళ్ళిపోనిమ్ము. నేను ప్రయాణమై వచ్చినపుడు మా నాయన ఎట్టి దుస్థితిలోనున్నాడో నీకు ముందే విన్నవించితిని గదా!” అనెను.
8. రగూవేలు “నాయన! నీవు ఇప్పుడే వెళ్ళనేల? మరి కొన్నినాళ్ళు మా యింట వసింపుము. నేను నీ తండ్రి యొద్దకు దూతలను పంపి నీవు క్షేమముగానే ఉన్నావని చెప్పింతును” అని పలికెను.
9. కాని తోబియా పట్టిన పట్టు విడువక నన్ను మా తండ్రియొద్దకు వెళ్ళిపోనిమ్మని బ్రతిమాలెను.
10. రగూవేలు ఇక జాగుచేయక సారాను తోబియా కప్పగించెను. అతడు తనసొత్తులో సగభాగమును బానిసలు, ఎడ్లు, గొఱ్ఱెలు, గాడిదలు, ఒంటెలు, దుస్తులు, డబ్బు, సామానులు మొదలైన వానిలో సగము అల్లునికిచ్చెను.
11. అతడు తోబియాను సాగనంపుచు అతనిని ఆలింగనము చేసికొని 'నాయనా! సురక్షితముగా పోయిరమ్ము. ఆకాశాధిపతియైన దేవుడు నిన్ను, సారాను కాపాడునుగాక! నేను కన్నుమూయక మునుపే నీ బిడ్డలను చూతునుగాక!” అని దీవించెను.
12. సారాను సాగనంపుచు "తల్లీ! నీ భర్తతో వెళ్ళి నీ అత్తగారి యింట కాపురము చేయుము. ఇకమీదట మీ అత్తమామలు నీకు కన్న తల్లిదండ్రుల వంటి వారు. నేను బ్రతికి ఉన్నంతకాలము నీ నడవడికను గూర్చి మంచివార్తలే విందునుగాక!” అని దీవించెను. అంతట అతడు వారికి వీడుకోలు చెప్పెను. అప్పుడు ఎద్నా తోబియాతో “నాయనా! దేవుడు నిన్ను సురక్షితముగా ఇల్లు జేర్చునుగాక! నేను మీ బిడ్డలను చూచువరకు జీవింతునుగాక! దేవుడు సాక్షిగా నేను నా బిడ్డను నీకు అప్పగించుచున్నాను. నీవు జీవించునంత కాలము ఆమెను ఎప్పుడును దుఃఖపెట్టకుము. సురక్షితముగా పోయిరమ్ము. ఇప్పటి నుండి సారా నీకు భార్య, నేను నీకు తల్లిని. మనము బ్రతికియున్నంత కాలము సుఖముగా జీవింతుము గాక!” అనెను. ఆమె అల్లుని కూతురును ముద్దాడి సాగనంపెను.
13. తోబియా సంతోషముతో రగూవేలు ఇంటి నుండి బయలుదేరెను. అతడు తన ప్రయాణము విజయవంతమయ్యెను గనుక ఆకాశాధిపతియు లోక పాలకుడైన దేవుని స్తుతించెను. ఇల్లు వీడకముందు తన అత్త మామలను వారు బ్రతికియున్నంతకాలము గౌరవముతో చూచుకొందునని మాటిచ్చెను.